Een studiekostenbeding regelt de financiële gevolgen van een opleiding die de werknemer mag (of soms moet) volgen. Meestal wordt daarin opgenomen dat, in het geval de arbeidsrelatie eindigt, een deel van de kosten door de werknemer moeten worden terugbetaald. Niet zelden gaat het om aanzienlijke bedragen. Zoals de zaak waarin ik een werknemer bijstond. 

Mijn cliënt, vers uit de studiebanken, sloot zijn eerste ‘echte’ arbeidsovereenkomst. Bij het aangaan van deze arbeidsovereenkomst sloot hij ook een studiekostenovereenkomst waarin stond dat hij een opleidingsprogramma diende te volgen en dat de kosten voor dit programma € 15.000,- zouden bedragen. Kosten, die de werknemer zou moeten terug betalen als hij zijn arbeidsovereenkomst beëindigde. De terug te betalen kosten zouden afnemen naarmate er meer tijd verstreken was tussen het volgen van de opleiding en het beëindigen van de arbeidsovereenkomst. 

Na zijn vertrek bij deze werkgever, werd hij aangesproken op terugbetaling van de studiekosten. Ik stond vervolgens de werknemer bij de kantonrechter bij. Ik voerde aan dat het beroep van de werkgever in strijd is met de eisen van goed werkgeverschap. Dat volgde naar mijn mening uit het feit dat het een interne opleiding betrof, dat cliënt geen diploma ontving en dat de werkgever niet kon aantonen hoe de kosten van de opleiding waren opgebouwd. Het argument dat de werknemer, net van de universiteit, geen andere keuze had dan het beding te tekenen als hij daar in dienst wilde treden, honoreerde de kantonrechter ook. De kantonrechter wees uiteindelijk de gehele vordering van de werkgever af.